Γιατί κανείς δεν πρέπει να δουλεύει περισσότερο από 4 ώρες την ημέρα χωρίς, όμως να μειωθούν οι μισθοί

Για πολλούς λόγους.
Πρώτον και κύριον, γιατί έχει αλλάξει η έννοια του όρου "δουλειά". Όχι μόνο είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες οι απαιτήσεις σε παραγωγικότητα και δημιουργικότητα, αλλά και γιατί οι άνθρωποι εργάζονται πλέον σε κλειστούς χώρους (με ότι αυτό σημαίνει: καθιστική ζωή, υπερκατανάλωση καφέ, ζαχαρωδών, κάπνισμα, κοκ) ενώ στο παρελθόν υπήρχαν περισσότερες εργασίες που διεξάγονταν σε ανοιχτούς χώρους, ή ακόμα και στην ύπαιθρο. Αποτέλεσμα; Ψυχοσωματικά σύνδρομα και πρωτόγνωρες παθήσεις που κοστίζουν δισεκατομμύρια σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένα βάρος στους προϋπολογισμούς, αβάσταχτο.
Δεύτερον, οι απαιτήσεις σε δημιουργικότητα και παραγωγικότητα βρίσκονται πλέον σε επίπεδα που

ξεπερνούν την φυσιολογική ανθρώπινη ικανότητα, πράγμα που σημαίνει δύο πράγματα: είτε που σπαταλάται ο εργασιακός χρόνος σε μη-παραγωγικές δραστηριότητες (γιατί πόσο δημιουργικός μπορεί να είναι κάποιος κάθε δευτερόλεπτο του οκταώρου!) είτε που καταφεύγει σε υπερβολές καθιστώντας το παραγόμενο έργο ασύμφορο: αν ,για να είσαι παραγωγικός και δημιουργικός, χρειάζεσαι οκτώ κιλά καφέ, τρία κιλά αλκοόλ και ένα τσουβάλι φάρμακα απλά και μόνο για να βγάλεις τη μέρα στο γραφείο, τότε, φίλος, είσαι ασύμφορος. Καλύτερα να φέρουμε έναν φρεσκότερο, που κάνει τα ίδια χωρίς χημική υποστήριξη. Ή, ακόμα καλύτερα, να φέρουμε την εργασία σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς, ώστε να μη χρειάζεται ο άνθρωπος αυτή τη λαίλαπα χημικών ουσιών και μετά να τρέχει στα νοσοκομεία με ρημαγμένα συκώτια, στομάχια, καρδιές και εγκέφαλους, με τις προαναφερθείσες στην πρώτη παράγραφο οικονομικές συνέπειες.
Τρίτον: η τεχνολογία έχει καταστήσει το οκτάωρο περιττό. Για παράδειγμα, ενώ στο παρελθόν για να μαζέψεις τα σκουπίδια μίας πόλης ήθελες μία ημέρα, τώρα χρειάζεσαι μερικές ωρίτσες. Αποτέλεσμα; Ο υπόλοιπος χρόνος απλά δεν χρειάζεται!
Τέταρτον και, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικότερο, είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος για να τα καταφέρει σε αυτό το νέο υπερ-απαιτητικό περιβάλλον, χρειάζεται και περισσότερο χρόνο για "έργα προσωπικής υποδομής" (όπως τέχνες, πνευματικές δραστηριότητες, ενημέρωση, καλλιέργεια, κοκ) και κοινωνική δικτύωση, που όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιούνται εν ώρα εργασίας. Δεν είναι δυνατόν, ας πούμε, να χειρίζεσαι πελάτες/ασθενείς/μαθητές όλη την ημέρα και να σου μένει και χρόνος για να διαβάσεις εφημερίδα ή να ασχοληθείς με τα κοινά. Αυτό είναι δυνατόν από κάποιο εισόδημα και πάνω, όπου οι άνθρωποι αυτοί αναθέτουν μέρος των καθηκόντων τους σε άλλους, δηλαδή κάνουν ακριβώς αυτό: με το εισόδημα αυτό αγοράζουν ελεύθερο χρόνο.
        Το γιατί είναι σημαντικό η εργατική τάξη να έχει καλλιέργεια και μόρφωση είναι θαρρώ αυτονόητο, αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά τα βασικά σημεία της σκέψης μου: ένας μορφωμένος εργάτης θα είναι αποδοτικότερος, κοινωνικά πιο συνεργάσιμος και θα προξενεί λιγότερα δυστυχήματα: θα κοστίζει λιγότερο στο σύστημα, συνολικά.

Πέμπτον, είναι τέτοιοι οι πληθυσμοί που για να δουλέψουν όλοι, πρέπει να μοιραστούν τις δουλειές. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η τεχνολογία έχει περιορίσει σημαντικά την απαιτούμενη εργασία για κάθε κομμάτι της παραγωγής, γίνεται ολοφάνερη η ανάγκη αναδιανομής εργατοωρών. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, ο κάθε εργαζόμενος πρέπει όχι μόνο να δουλεύει πολλές ώρες, αλλά συχνά και να κάνει δύο δουλειές και αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι μένουν χωρίς εργασία, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε οδηγεί στην παραβατικότητα ή ακόμα και στην εγκληματικότητα ή, αν όχι αυτό, τότε σίγουρα σημαίνει ότι οι άνεργοι άνθρωποι θα πρέπει να υποστηρίζονται με επιδόματα από το κράτος, άλλη μία δαπάνη που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει.

Έκτον: το γεγονός ότι οι γυναίκες μπήκαν και επίσημα στις εργασιακές αρένες έχει μία πολύ σημαντική επίπτωση: τόσο οι ίδιες οι γυναίκες, όσο και οι άντρες έχουν πλέον λιγότερο χρόνο για τις προσωπικές τους ανάγκες: ενώ μέχρι πρότινος μπορούσε ο ανήρ και τα παιδιά να είναι υγιείς και καθαροί γιατί είχαν μία γυναίκα να μαγειρεύει και να καθαρίζει στο σπίτι, τώρα στο σπίτι δεν υπάρχει κανείς. Οι συνέπειες, αν και το διάστημα από αυτή την απελευθέρωση είναι σχετικά μικρό, είναι ήδη καταστροφικές: τα έτοιμα φαγητά και το άγχος έχουν προξενήσει παχυσαρκίες, καρκίνους, οικογενειακά δράματα που με τη σειρά τους οδηγούν σε κοινωνικά δράματα και ένα σωρό στρεβλώσεις στις ζωές των ατόμων και των κοινωνιών. Είμαστε όλοι καταθλιπτικοί! Οι δημόσιοι πυροβολισμοί γίνονται ολοένα και συχνότεροι στον δυτικό κόσμο, χωρίς να υπάρχει πόλεμος. Τα ψυχοφάρμακα έχουν γίνει η μηχανή των σχολείων και των γραφείων μας.
               Φυσικά και δεν είναι αρνητική η απελευθέρωση των γυναικών. Αρνητική είναι η παραβίαση της ανθρώπινης φύσης. Από τη μία όλη αυτή η κτηνώδης υπερεργασία έδωσε τη δυνατότητα στην ανθρωπότητα να μεγαλουργήσει, αλλά από την άλλη έφερε την προσωπική δυστυχία, την αρρώστια και τις παθογένειες, τερατογενέσεις από τα χημικά και αυτοκτονίες από φανταστικά αδιέξοδα ανάμεσα στους τοίχους . Η τεχνολογία μπορεί πλέον να άρει αυτή την κατάρα, μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο, άρα να είμαστε ευτυχέστεροι και υγιέστεροι, αλλά εξίσου παραγωγικοί.

Έβδομον και τελευταίο, γιατί να μην μειωθούν οι μισθοί.
Είναι προφανές: για να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι. Και όταν λέμε "να επιβιώσουν" δεν εννοούμε όπως στις τριτοκοσμικές χώρες που ζούν σε αχυροκαλύβες και τρώνε ρίζες και πίνουν λασπόνερο. Αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Καταρχάς, το λασπόνερο είναι δωρεάν, και αυτό δεν προσφέρει καθόλου ευκαιρίες κερδοφορίας. Οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν την ευδάπ ή να αγοράζουν καθαρό νεράκι σε μπουκαλάκι ή από τα βυτιοφόρα ώστε να κερδίζουν αντίστοιχες οι εταιρείες. Ούτε και ρίζες πρέπει να τρώνε, γιατί και αυτές δεν αποφέρουν κέρδος σε κανέναν. Πρέπει οι άνθρωποι να πηγαίνουν στο σουπερμάρκετ, να αφήνουν τα ωραία τους λεφτάκια (που θα τα έχουν κερδίσει με την τετράωρη εργασία τους) ώστε να γίνεται τζίρος και γεμίζουν τα ταμεία, πριν αδειάσουν πάλι, εννοείται... Πρέπει να είναι καθαροί και υγιείς, χρησιμοποιώντας τα προϊόντα της πρόκτερ και γκαμπλ, κάτι που είναι ανέφικτο χωρίς κάποιο υπολογίσιμο εισόδημα.
Επιπλέον, ο άνθρωπος με τον ελεύθερο χρόνο και τα λεφτά στην τσέπη, θα δώσει φαΐ σε όλες αυτές τις στρατιές καλλιτεχνών, φιλόσοφων, διασκεδαστών, μουσικών κοκ που ξεχύθηκαν από τον κώλο του καπιταλιστικού μορφώματος: τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες; Στον Καιάδα να τους ρίξουμε; Όχι. Να η λύση. Θα παρέχουν καλλιέργεια, επί πληρωμή φυσικά, στους αναβαθμισμένους εργάτες.

Όλοι ικανοποιημένοι!

Περιφρόνηση αντί θαυμασμού

Που θα ήσουν χωρίς άσφαλτο στο δρόμο, χωρίς τρεχούμενο νερό στο σπίτι, χωρίς φτηνά βιβλία στο ράφι και χωρίς φτηνά ρούχα στη βιτρίνα, χωρίς εύκαιρο φαγητό στο ντουλάπι ή στο μαγαζί απέναντι;
Θα ήσουν σαν αυτούς που περιφρονείς.
Με την εξής διαφορά: εσύ δεν θα τα έβγαζες πέρα.

Γιατί αυτοί, παρ' όλα αυτά, έχουν καταφέρει να είναι εδώ.
Εσύ, και με όλα αυτά, είσαι πιο πίσω σε αποτελέσματα από τους γονείς σου.

Γιατί οι ιδέες σου και η καλλιέργειά σου είναι ιδέες του καναπέ, στάσιμες εδώ και καιρό, ενώ οι δικές του ιδέες τον έφεραν ως εδώ, γεωγραφικά και ιστορικά.
Άθεε δυτικέ, ξύπνα.

Στο σώσιμο

Κανόνας πρώτος: καμμία δράση και κανένα προϊόν δεν θα εγκρίνεται αν δεν έχει προηγηθεί μελέτη περιβαλλοντικού αντίκτυπου. Θα υπάρχει αλγόριθμος που υπολογίζει την αναλογία χρησιμοποιούμενης ενέργειας, πόρων και εκπομπών / παραγόμενου ωφέλιμου (και όχι κερδοφόρου) έργου. Οποιαδήποτε ενέργεια ή προϊόν υπερβαίνει αυτό το όριο, δεν θα πραγματοποιείται, είτε πρόκειται για αγαθοεργία, κερδοφόρα επιχείρηση, τεχνολογική έρευνα, φαρμακευτική δαπάνη, διαστημική αποστολή, τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε, ο πολιτισμός μας την έχει άσχημα, από την άλλη έχω πίστη στο δυτικό δαιμόνιο του κέρδους: κάτι θα σκεφτεί να τα βολέψει όλα.
Κανόνας δεύτερος: η διαφήμιση όχι μόνο αποτελεί διαφθορέα καταλανωτικών ηθών αλλά αποτελεί και μεγάλη σπατάλη υλών και ενέργειας: χαρτί σε τόνους ανά δευτερόλεπτο για φυλλάδια που τελικά γίνονται σκουπίδια, χώρος σε έντυπα που θα μπορούσαν να είναι ενημέρωση αντί για εξώθηση στην κατανάλωση. Άρα: περιορισμός διαφημίσεων στα απολύτως απαραίτητα. Απλή περιγραφή προϊόντων χωρίς εφέ ή λυρικές ερμηνείες, χωρίς ηθοποιούς ή μοντέλα αλλά μόνο με κείμενο και  με όριο χώρου τηλεοπτικού ή έντυπου, προς απλή ενημέρωση και μόνο. Κατάργηση φέιγ βολάν και διανομής φυλλαδίων πόρτα-πόρτα. Αποτέλεσμα; Μείωση κατανάλωσης βλαβερών ουσιών (πολυ-επεξεργασμένα ή άλλα συσκευασμένα τρόφιμα, αλκοόλ, καπνός, αυτοκίνητα, κλπ), μείωση σπατάλης σε πρώτες ύλες και κατανάλωση βασισμένη στην ανάγκη άρα σαφώς πιο εκλογικευμένη.
Κανόνας τρίτος: απαγόρευση υπεραστικών ταξιδιών παρά μόνο με μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα, κοκ.  Αποτέλεσμα; βελτίωση των μέσων αυτών και μείωση ρύπων, μείωση ατυχημάτων και δαπάνης για υποδομές.
Κανόνας τέταρτος: κλείσιμο χρηματιστηρίων. όποιος δεν παράγει τώρα, δεν κερδίζει τίποτα από το μέλλον
Κανόνας πέμπτος: φορολόγηση όπλων και βιομηχανιών που τα παράγουν ανάλογα με τις απώλειες σε εθνικά προϊόντα και περιβαλλοντική βλάβη.
Κανόνας έκτος: άνοδος κόστους φωτογραφικών πρώτων υλών. Κάθε σούργελο από την άνω κολοπετινίτσα (ή το κέντρο της αθήνας) την έχει δεί φωτογράφος και δαπανά απίθανα ποσά ενέργειας σε φωτογραφίες που δεν αλλάζουν στον κόσμο τίποτα. Φωτογραφίες, μόνο οι φωτογράφοι. Αν θες χόμπι, πλέξε καλάθια που χρησιμεύουν και σε κάτι ή κάνε πάτσγουερκ να ζεσταθεί ο κόσμος. Αυτή είναι πραγματική δημιουργικότητα, όχι λουλουδάκια και θολά τοπία....
Αυτά για αρχή.

Σκοπιά ( από άλλη)

Όταν γέννησα στα Γιάννενα το δεύτερο παιδί, το γαλανό, ήταν εκεί δίπλα μου μία άλλη μέλλουσα μαμά που θα γεννούσε το πρώτο της παιδί. Σε λίγο ήρθε η μαία για να ζυγίσει το δικό μου και μία νοσοκόμα για να πάρει την μέλλουσα στην αίθουσα τοκετών. Μείναμε, εγώ και ο σύζυξ, με τον μέλλοντα πατέρα στο θάλαμο.

Μας ρώτησε πως είναι να είσαι γονιός.

Του απαντήσαμε.

Του είπαμε τι να προσέχει, τί να κάνει με τα ξενύχτια, τί να κάνει με τα ψυχολογικά της γυναίκας του, τι να κάνει με τα ταΐσματα, με την αϋπνία, την έλλειψη χρόνου, την έλλειψη χρόνου με την σύντροφό του, τα πεθερικά και τις προσδοκίες τους, το πρώτα δόντια, τους κολικούς, για τις αρρώστιες, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες,  τα κλάμματα όλην ώρα, την έλλειψη ησυχίας και τον περιορισμό προσωπικού χώρου, όλα. Δεν παραλείψαμε τίποτα.

Αλλά δεν το λέγαμε με τη μορφή παράπονου.

Για εμάς ήταν μία περιπέτεια, στα αλήθεια. Είχε πλάκα.

Ο νέος, όμως, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, κόκκαλο που λέμε όταν κάποιος μένει εμβρόντητος.
Είχε πέσει από τα σύννεφα.

"Τι μου λέτε, τώρα!", ψέλλισε. "Δεν είχα ιδέα!" συνέχισε και βγήκε από το θάλαμο παραπατώντας για να κάνει τσιγάρο.

Εγώ και ο σύζυξ κοιταχτήκαμε. Καταλάβαμε τη γκάφα μας.
Ο σύζυξ απεφάνθη γελώντας ότι "Τώρα, φίλε, είναι αργά. Την π****ισες!" χωρίς, φυσικά, να γίνει αντιληπτός από τον απαρηγόρητο μέλλοντα πατέρα.

Μετά αναρωτηθήκαμε πως ήταν δυνατόν να του περιγράψουμε τα θετικά του να είναι κανείς γονιός, αλλά καταλήξαμε ότι αυτό δεν περιγράφεται. "Ασ'τον" είπε ο σύζυξ, "Θα το ανακαλύψει μόνος του" και δεν το ξανακάναμε κουβέντα. Ούτε κι αυτός μας έθεσε άλλα ερωτήματα, χαχαχαχα

Τέλος πάντων, μετά σκέφτηκα ότι τόσο εγώ όσο και ο σύζυξ, προερχόμαστε από πολύτεκνες και πολυμελείς οικογένειες, πράγμα που σημαίνει ότι ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι με την όλη κατάσταση και απαιτήσεις της. Άλλοι νέοι, που ίσως δεν είχαν τόσα αδέρφια ή τόσες οικογενειακές εμπειρίες, ήταν φυσιολογικό να μην ξέρουν τι να περιμένουν.

Για αυτό είναι σημαντικό, πέρα από τον οικονομικό παράγοντα που είναι καθοριστικός στο σχηματισμό μίας οικογένειας, να υπάρχει και μία ευρύτερη οικογενειακή κουλτούρα, έτσι ώστε το να κάνει κανείς οικογένεια να μην είναι κάτι το ανήκουστο αλλά κάτι το φυσιολογικό.

Οπότε, αν προεκτείνουμε αυτή τη σκέψη, τότε είναι λογικό να γηράσκει ο δυτικός κόσμος, αφού προωθεί την ατομικότητα και όχι την συλλογικότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάνουν στο σημείο οι νέοι να νιώθουν "κορόιδα" αν στερηθούν τη μοναξιά τους για να μπουν στο "λούκι" ή, όπως έλεγαν παλιά, στον "ζυγό" της οικογενειακής ζωής. Ο δυτικός άνθρωπος ζεί για την απόλαυση, όχι για την ευτυχία, όμως η απόλαυση είναι κενή νοήματος.

Οπότε, θα έλεγα ότι αν οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών επιθυμούν να αυξήσουν τις γεννητικότητες, τότε δεν αρκούν μόνο τα οικονομικά κίνητρα (τα οποία, μεταξύ μας, δεν θα είναι ποτέ αρκετά αν ο άλλος θέλει μόνο να πίνει και να πηδιέται) ούτε το να γράφονται βιβλία κι άλλα βιβλία για τις χαρές της μητρότητας, αλλά η ενθάρρυνση μίας οικογενειακής κουλτούρας, ενός οικογενειακού τρόπου ζωής. Αντί να πλασάρονται ώς σταρ οι πουτάνες και οι πούστηδες, μπορούν κάλλιστα οι κρατικοί επικοινωνιολόγοι να προωθούν ως πρότυπα τους ανθρώπους που, σε τελική ανάλυση, ταΐζουν το σύμπαν.

Φυσικά, τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό.
Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον άλλον να κάνει οικογένεια αν δεν το θέλει. Μπορείς να του επιτρέψεις να κάνει ναρκωτικά, να καταστρέφει τη υγεία του και το περιβάλλον με την υπερκατανάλωση, να κυλιέται από ουσία σε ουσία μέχρι να γεράσει και να σέρνεται από φάρμακο σε φάρμακο, αλλά να κάνει οικογένεια δεν μπορείς να του υποδείξεις να κάνει. Τι καλό  που είναι το κράτος.... Συγκινήθηκα πάλι....

Τραβεστί του ιδίου φύλου.

Πριν από λίγο καιρό πήρα την απόφαση να αφήσω τα μαλλιά μου στο φυσικό τους χρώμα, το γκρίζο. Η απόφαση αυτή πολύ με βόλεψε οπότε πήγε ένα βήμα παρακάτω: έκοψα και το μακιγιάζ. Έπρεπε να συνηθίσω τη νέα εικόνα του εαυτού μου χωρίς προσθήκες. Το συνήθισα. Πλέον οι βαμμένες γυναίκες μου φαίνονται σαν καραγκιόζηδες, ακόμα και στις λίγες περιπτώσεις όπου το μακιγιάζ είναι διακριτικό και καλαίσθητο. Μου φαίνονται όχι άσχημες, αλλά μασκαρεμένες.

Η επόμενη σκέψη ήταν η εξής: γιατί χρειαζόμαστε, σαν είδος, τόσες προσθήκες για να νοιώσουμε "ο εαυτός μας";

Δεν πρόκειται περί ομορφιάς, γιατί το μεηκάπ δεν κρύβει την ασχήμια. Μία στραβή μύτη ή ένα ασύμμετρο πρόσωπο δεν κρύβονται.

Γιατί;

Μετά έτυχε να συναντήσω την Αμαλία, μία κοπέλα που, στα νιάτα της, ήταν συμπαθής, αλλά με ελαφρύ προγναθισμό, διακριτό, αλλά ανεκτό. Νόμιζε ότι για αυτό δεν έβρισκε σύντροφο. Οι επεμβάσεις που έκανε αυτή η κοπέλα ήταν πολλές: το μαλλί όλες το βάφουμε, αλλά αυτή το παράκανε, είναι ένα μαλλί υπερπαραγωγή, σαν την πιο σπάταλη στάρλετ του μπόλιγουντ, για να λάβετε μία ιδέα. Πάντα κυκλοφορεί με βαρύ μέηκ άπ, μέγα σφάλμα γιατί κρύβει την καλή επιδερμίδα της χωρίς όμως να κρύβει το σαγόνι της. Πάντα κυκλοφορεί ντυμένη στην πέννα , ούτε για ψώνια δεν πάει χωρίς μαλλί μεηκαπ, παπούτσι, ακριβό φόρεμα, αξεσουάρ ταιριαστά
και τους γαλάζιους φακούς επαφής.

Εκτός από το σαγόνι, είναι και κάτι άλλο που δεν κρύβεται, το βλέμμα. Αυτή η γυναίκα σε κοιτάει με βλέμμα αδηφάγο, σα να λέει "σου αρέσω΄;", σαν άλλη μέδουσα που αντί για στρατηλάτη ψάχνει την έγκριση. Από μακρυά αν τη δείς σκέφτεσαι "ωπ!, να μία ενδιαφέρουσα περίπτωση" αλλά μόλις φτάσεις κοντά σε τρομάζει αυτό το βλέμμα. Προσωπικά το βρίσκω τερατώδες.

Κι όμως, παρόλο που όλο αυτό το μασκάρεμα αντί να την ομορφύνει τελικά την έκανε αποκρουστική, ήταν προτιμότερο να την βλέπεις βαμμένη. Γιατί;

Μυστήριο.

Ίσως είναι θέμα ομοιομορφίας: ακολουθείς τη μόδα για να μη μείνεις πίσω, για να είσαι όπως οι άλλες, για να ενταχθείς στο κοπάδι των όμορφων ή ίσως, πιο αληθές, για να μπείς στο κοπάδι των ευπρεπών.

Ίσως είναι θέμα συνήθειας: ξανθό μαλλί+μοδάτο ρούχο +μεηκάπ = κανονικό, ασφαλές, γνώριμο.

Ίσως, τέλος, να είναι τραβεστισμός, να έχω στρεβλή εικόνα του εαυτού μου και νομίζω ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαι και έτσι, με αυτό τον τρόπο αυτό να εκφράζεται προς τα έξω.

Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι μόνο φτιασιδωμένος μπορεί ο άνθρωπος να δεχτεί τον εαυτό του.